Kunst openbare ruimte 2e blok, Armada

Het Paleiskwartier in Den Bosch is een nieuwe wijk achter het centraal station. Een modern architectonisch project.
De Armada's zijn 10 luxe appartementengebouwen, hoog en laag afgewisseld met aan de voorzijde een langerekte strakke waterpartij.
De flats toornen hoog boven het water en hebben iets arrogants.
Mijn project is een sociale sculptuur geworden, waarbij de bewoners op hetzelfde tijdstip, ieder vanuit hun eigen balkon een kleed zullen uitkloppen. Modern tegenover ouderwets.

Ook heb ik me in dit blok verdiept in waar de grens nu ligt als je het hebt over privé en openbaar.

Ik heb een enquete gemaakt waarin mensen vragen konden beantwoorden die betrekking hebben op dit onderwerp.

Het blijkt dat de meeste mensen erg nieuwsgierig zijn terwijl hun privéleven heilig is voor hen.

Als je voor de Armada appartementen staat wordt je nieuwsgierig wie daar wonen en wat er in de flats gebeurt. Vooral omdat je zelden iemand ziet. De balkons vertonen ook weinig leven.

Het plan is om een panoramakijker op het wandelpad voor de Armada

te plaatsen. De bewoners zullen gechockeerd zijn wanneer zij mensen gebruik zien maken van de kijker die op hun appartement gericht is.

Wanneer zij echter zelf kijken zullen ze er snel achterkomen dat er beelden van situaties die zich in een woon/slaapkamer afspelen te zien zijn en worden zij geprikkeld door het gegeven openbaar/privé.

De passerende wandelaar zal zijn nieuwsgierigheid niet in bedwang kunnen houden en zeker gebruik maken van de kijker.

Samenwerking

Claire heeft mij een werk gegeven waar ik op heb gereageerd.

Het werk van Claire was een print op A3-papier.

Een beeld van een weiland met daarin 'slecht' gefotoshopte gesluierde personen/vrouwen met geweer. Daarvoor staat een uit brokstukken halfopgebouwde muur. Voor deze muur een op de rug gekeken persoon die een foto maakt van het beeld in de weide.
Boven de print staat Scharrelkind, na de blije koe, het vrije varken en de krasse kip nu tijd voor het ongekooide kind.

Voor mij was dit een boodschap met heel veel informatie.

Vooral de titel is een ding apart. Het is de titel van een stuk uit de NRC over het kind dat tegenwoordig niet meer vrij buitenspeelt maar thuis achter de computer zit. Communicatie verloopt electronisch en het kind is bijna verslaafd aan junkfood.

Het beeld zegt iets over de mens die tegenwoordig alles vastlegt via de camera, herinneringen zitten niet meer in je hoofd, maar staan op plaatjes. Maar zo'n plaatje is een nieuw ding, is het nog wel dat waar je naar kijkt!

Claire had de volgende vraag hierbij gesteld: Hoe verhouden hedendaagse media en gebruik daarvan zich tot de beleving van het ding en is het moment van beleving relevant voor de kunstenaar gedurende het werkproces?

Voor mij gaat het over manipulatie van de werkelijkheid.

Mijn reactie gaat over 'gewone kinderen' zoals ouders en grootouders ze op een tafeltje in de kamer hebben staan gezellig ingelijst. Zijn deze kinderen wel zo 'gewoon'?
Vier van deze kinderen zijn kinderen die alle kindsoldaat zijn geweest in oorlogsgebieden, sociaal-emotioneel zijn ze heel anders dan de meeste kinderen van hun leeftijd en zijn getekend voor het leven. De jongen met het rode T-shirt heeft een spierziekte, ook hij heeft sociaal-emotioneel en fysiek de nodige problemen. Al deze kinderen proberen met de fiets een berg te beklimmen in de zwaarste versnelling.
Het is een print op A3 formaat.

"Inspiratie"

"Samenwerking"

Samenwerking

Het laatste blok van het tweede jaar van de Academie is ingegaan.
Het zal bestaan uit samenwerkingsprojecten.
Iedereen heeft zijn plannen bekend gemaakt en het is de bedoeling dat je aan twee projecten deelneemt.

Als eerste project heb ik een plan uitgewerkt voor Mailart.
De hele klas heeft een email gekregen waarin het plan staat uitgewerkt. Ik heb als eerste werk gestuurd en de 'ketting' in gang gezet. Ik ontvang telkens de werken terug en zal aan het eind van het blok deze presenteren.

Het tweede project is een samenwerking met Claire Bänzinger.
De samenwerking met Claire is voortgevloeid uit het Armadaproject waar we door heel veel met elkaar over wederzijdse plannen te hebben gesproken er achter kwamen dat er op het gebied van de beeldende kunst wel degelijk een klik is!
Claire's inhoudelijke kwaliteit en filosofische benadering kunnen van grote invloed zijn op mijn proces. Omdat Claire bij haar praxisgericht werk ook vanuit een ideosyncratische houding werkt blijft het werk dicht bij haarzelf. Ikzelf ben denk ik heel duidelijk en helder. Het autonome werk wat daar uit voorkomt mist soms wel de diepgang.
Mijn poiesis gericht werken is nooit van één materiaal afhankelijk, wel is het zo dat als ik vanuit materiaal werk de handeling belangrijker is dan het materiaal zelf. Mijn snelle manier van keuzes maken en reageren zouden voor Claire van belang kunnen zijn.
Less is more.
Na overleg hebben we besloten vanuit het thema Media te vertrekken.
In eerste instantie leveren we beide een werk aan elkaar uit, waarop we gaan reageren.