Claire heeft mij een werk gegeven waar ik op heb gereageerd.
Het werk van Claire was een print op A3-papier.
Een beeld van een weiland met daarin 'slecht' gefotoshopte gesluierde personen/vrouwen met geweer. Daarvoor staat een uit brokstukken halfopgebouwde muur. Voor deze muur een op de rug gekeken persoon die een foto maakt van het beeld in de weide.
Boven de print staat Scharrelkind, na de blije koe, het vrije varken en de krasse kip nu tijd voor het ongekooide kind.
Voor mij was dit een boodschap met heel veel informatie.
Vooral de titel is een ding apart. Het is de titel van een stuk uit de NRC over het kind dat tegenwoordig niet meer vrij buitenspeelt maar thuis achter de computer zit. Communicatie verloopt electronisch en het kind is bijna verslaafd aan junkfood.
Het beeld zegt iets over de mens die tegenwoordig alles vastlegt via de camera, herinneringen zitten niet meer in je hoofd, maar staan op plaatjes. Maar zo'n plaatje is een nieuw ding, is het nog wel dat waar je naar kijkt!
Claire had de volgende vraag hierbij gesteld: Hoe verhouden hedendaagse media en gebruik daarvan zich tot de beleving van het ding en is het moment van beleving relevant voor de kunstenaar gedurende het werkproces?
Voor mij gaat het over manipulatie van de werkelijkheid.
Mijn reactie gaat over 'gewone kinderen' zoals ouders en grootouders ze op een tafeltje in de kamer hebben staan gezellig ingelijst. Zijn deze kinderen wel zo 'gewoon'?
Vier van deze kinderen zijn kinderen die alle kindsoldaat zijn geweest in oorlogsgebieden, sociaal-emotioneel zijn ze heel anders dan de meeste kinderen van hun leeftijd en zijn getekend voor het leven. De jongen met het rode T-shirt heeft een spierziekte, ook hij heeft sociaal-emotioneel en fysiek de nodige problemen. Al deze kinderen proberen met de fiets een berg te beklimmen in de zwaarste versnelling.
Het is een print op A3 formaat.
